In de knik van de Papenvaart ligt nu een stuw

De Papenvaart loopt vanaf de Rietveldse molen naar het natuurgebied het Spookverlaat. Daar maakt de vaart een knik en loopt vervolgens verder naar de Rijn. Aan de oostkant van deze knik lag het sluisje waar het volgens de legende spookte, het spook-verlaat. Het sluisje verbond de Papenvaart met de Dwarswetering noordelijk langs de Kruiskade.

Toen de Rietveldse molen in 1648 begon te malen – de Kerkvaart in – begon het water in en rond het dorp onaanvaardbaar hoog te stijgen. Hier en daar ging het over de landerijen. Dat was de reden dat in 1659 de Papenvaart werd gegraven. Doel was het water van de Rietveldse molen rechtstreeks naar de Rijn te leiden. Daarvoor hoefde alleen een boezemvaart gegraven te worden vanaf de molen tot aan de Dwarswetering. Deze wetering lag er toen al, van oost naar west halverwege tussen dorp en Rijndijk. De Dwarswetering had een eigen uitgang naar de Rijn. Deze lag met een kleine knik in het verlengde van de Papenvaart. Ook dit deel naar de Rijn wordt tegenwoordig Papenvaart genoemd.

Het is goed mogelijk dat het verlaat in diezelfde periode werd gebouwd. Met het sluisje behield de Hoornse polder , gelegen aan de Rijn, een eigen vaarverbinding naar de Rijn. De polder het Rietveld was eigenaar van het verlaat en zorgde ervoor dat deze werd onderhouden. De Hoornse polder, die dus baat had bij het sluisje, betaalde onderhoudskosten aan het Rietveld.

Sinds medio 19e eeuw duikt een legende op die zich rond het verlaat heeft afgespeeld, de legende van Amalia en Frederik. De legende sprak tot de verbeelding, want sinds die tijd werd het verlaat het ‘spook-verlaat’ genoemd.

In 1960 was het houten spook-verlaat in slechte conditie en werd het gesloopt en verwijderd. Normaal gesproken zou het daarna tezamen met de legende in de vergetelheid raken. Maar het liep anders. In 1980 werd in het zelfde gebied een groot natuurgebied aangelegd, als natuurcompensatie voor de gevolgen van de ruilverkaveling Rijnstreek Zuid. En dat natuurgebied, met in het hart de eeuwenoude Kruiskade, werd vernoemd naar het sluisje: het Spookverlaat. Ook de ontsluitingsweg die langs dit natuurgebied was aangelegd kreeg dezelfde naam. Zo kregen het verdwenen sluisje en de legende die ermee verbonden was een nieuw leven. Virtueel dan, want zelfs een goede foto ontbrak.

Totdat onlangs een bewoner van het Spookverlaat een foto beschikbaar stelde van het spook-verlaat in 1930. Onze website heeft dus een primeur; dit is de foto:

‘t spook-verlaat 1930

Van het verlaat is bekend dat het een dagwijdte had van 2.90 m en een schut lengte van 5.75 m.

Het sluisje had zijn laatste grondige renovatie ondergaan in 1901. Uitvoerder daarvan was de bekende molenmaker J.Dekker uit Hazerswoude. Hij deed het voor de prijs van 3450 gulden.

Een variant op de legende

De legende van Amalia en Frederik is beschreven in een eerdere blog-aflevering. Deze beschrijving treft u opnieuw aan onder aan deze blog. Eerst nog wil ik uw aandacht vragen voor een variant op de legende, genaamd ‘Oh Frederik’.      

 In 2012 voerde de Hazerswoudse toneelvereniging Onder Ons een variant op van de legende van Amalia en Frederik. Het werd de opera Oh Frederik, speciaal geschreven voor het Onderuit-festival in dat jaar.

De oude en wijze toneelvereniging – de oudste van Nederland – weet: een legende hoeft niet waar te zijn; vaak is alleen de kern waar en is de rest eromheen verzonnen. Een variant maken kan dus heel goed.

Amalia en Frederik

De opera Oh Frederik werd in dat jaar op locatie gespeeld, te weten in de boerderij van Martien de Frankrijker aan het Spookverlaat en voor een stukje ook buiten bij de plek waar het verlaat ooit lag. In ‘Oh Frederik’, de naam is goed gekozen, wordt Amalia van alle blaam gezuiverd en rijdt Frederik een scheve schaats. De opera duurt ongeveer een half uur en is zeker de moeite van het kijken waard! Bekijk de opera door deze link aan te klikken: https://www.youtube.com/watch?v=ItmOJ81Dstw

En tot slot hierbij de originele versie:

De legende van Amalia en Frederik

Centraal in de legende staan de geliefden Amalia en Frederik. Hun liefdesspel speelde zich af tijdens een zwoele zaterdagavond; het was al schemerig. Zoenend en strelend en gezeten op de rand van het verlaat verloren zij zich in elkander. Maar plotseling liet Frederik merken meer te willen, hij was opgewonden. Amalia, geschrokken van zoveel doortastendheid, riep ‘Wat doe je nou?’ en “Blijf van mij àf!” En bij het woord ‘àf’ gaf zij haar minnaar een flinke duw. Die tuimelde vervolgens achterover in het diepe sluiswater. Toen voltrok zich een drama, want geen van beiden kon zwemmen. Hij riep om haar en om haar hulp, en ook zij riep om hulp, radeloos, reddeloos. Niemand hoorde hen! Spoedig verdween Frederik naar de diepte en kwam niet meer boven. Daarna zag zij alleen nog maar zijn strohoed drijven. Amalia kreeg spijt, veel spijt naderhand. Zij was gebroken en ontwikkelde zich daarna steeds meer tot een getroebleerde en melancholische vrouw. Artsen konden haar niet helpen. Vaak op de zaterdagavond werd zij gedreven naar het verlaat, alsof een onzichtbare hand haar meenam. Daar hoorde ze dan een bekende stem, smekend en hol vanuit de diepte: “Amalia, Amalia, bemint gij mij?”  Maar zij was niet de enige; ook anderen begonnen zich te melden. Ook zij meenden het geroep van Frederik gehoord te hebben……..Het verlaat werd steeds meer een Spookverlaat.